Παγκόσμια ημέρα ποίησης: Πώς μια μπουγάδα οδηγεί σε ένα ποίημα

Παγκόσμια ημέρα ποίησης η σημερινή και μου έφερε στο μυαλό μια μέρα του Σεπτέμβρη της περασμένης σχολικής χρονιάς, όταν η μπουγάδα μιας γειτόνισσας οδήγησε στη δημιουργία κάποιων ποιημάτων και τα ποιήματα αυτά οδήγησαν στη δημιουργία ενός ολόκληρου πρότζεκτ που μας συνόδευσε όλη τη χρονιά.

Γιατί κάτι τέτοιο κάνει η ποίηση τελικά. Συγκινεί, συνδέει, συνοδεύει.

Γι’ αυτό κι αποφάσισα να μοιραστώ την ιστορία μας αυτή.
Μια μέρα του Σεπτέμβρη λοιπόν, όσο κάναμε μάθημα, μια γειτόνισσα απέναντι από το παράθυρο της τάξης μας άπλωσε στην ταράτσα της την μπουγάδα της. Μια μαθήτρια άρχισε να φωνάζει «Μια κυρία απλώνει ένα κόκκινο σεντόνι» και δεν θα πω ψέματα, για ένα δευτερόλεπτο σκέφτηκα να κλείσω το κουρτινάκι για να μην χάσουν την συγκέντρωσή τους, αλλά ευτυχώς δεν το έκανα. Αντί να το κλείσω τα άφησα να την παρατηρήσουν κι έπειτα έγραψα στον πίνακα «Μια κυρία έξω απλώνει ένα κόκκινο σεντόνι». Τους ζήτησα να το συνεχίσουν.

Κάπως έτσι άρχισε ένα παιχνίδι ομοιοκαταληξίας μεταξύ τους, το οποίο κατέληξε σε 6 ποιήματα που κάνουν ρίμα με την λέξη σεντόνι. Αποφάσισαν να τα χαρίσουμε στην γειτόνισσα, μιας και είμαστε τόσο κοντά. Η γειτόνισσα αποδείχτηκε πολύ έτοιμη να μπει σ’ αυτό το παιχνίδι και λίγες μέρες μετά άφησε στο σχολείο ένα πακέτο, ένα δικό της ποίημα που συνομιλούσε με τα ποίηματα όλων των παιδιών αλλά κι ένα κέρασμα. Με την υπογραφή «από την κυρία με το κόκκινο σεντόνι».

Μια φιλία άρχισε να χτίζεται, μία σύνδεση ανάμεσα στο σχολείο και στη γειτονιά.
Η ποίηση όμως δεν σταμάτησε εκεί. Γνωρίζοντάς την σταδιακά ανακαλύψαμε πως είναι φωτογράφος και της ζητήσαμε να μας κάνει ένα μάθημα φωτογραφίας στη γειτονιά του σχολείου, με σκοπό να εμπνευστούμε από μερικές ακόμη μπουγάδες στα στενά του Λάκκου, αλλά και να μοιράσουμε έμπνευση στήνοντας μια έκθεση με φωτογραφίες μας έξω από το σχολείο.

Η ποιητική συνομιλία κράτησε ως τον Ιούνη και ολοκληρώθηκε τη μέρα της έκθεσης. Ένα πρότζεκτ που αν κάτι άφησε και σε μας και στα παιδιά είναι πως το ποίημα δεν βρίσκεται στα ανθολόγια και στις εθνικές γιορτές.

Το ποίημα ξεκουράζεται κάπου ανάμεσά μας, στα κρεμασμένα σεντόνια, στις απλωμένες κουβέρτες που κάποιον σκέπαζαν μέχρι λίγο πριν, στις σοκολάτες που μας κερνάει μια γειτόνισσα που μέχρι χθες δεν είχαμε παρατηρήσει.
Το μόνο που χρειάζεται το ποίημα για να ξυπνήσει είναι χρόνος. Και παρατήρηση. Και ανοιχτά παράθυρα στην τάξη.

Ας αφήσουμε χώρο να μπει το ποίημα στην τάξη κάθε μέρα κι όχι μόνο σήμερα.

Αλλάζει πολλά, να με θυμηθείτε.