Η πρώτη απόπειρα των αδερφών κόκκι να βρουν μια ισορροπία ανάμεσα στο χάος της μιας και την οργάνωση της άλλης.

Η πρώτη απόπειρα να γεφυρώσει τα 1.811 αεροχιλιόμετρα που μας χωρίζουν η αγάπη μας για το βιβλίο και την εκπαίδευση. Η αγάπη για ανάγνωση όχι μόνο των λέξεων αλλά και του κόσμου που βρίσκεται πίσω από αυτές. Σε ένα πλαίσιο κριτικού γραμματισμού στα περιβάλλοντα που δουλεύουμε προσπαθούμε να διαβάζουμε την πραγματικότητα και να φανταζόμαστε πως θα την κάνουμε ακόμη καλύτερη. Η φαντασία δεν πιστεύουμε πως είναι το αντίθετο της πραγματικότητας αλλά το άλλο της μισό για να γίνει μια φανταστικότητα.  

Γι’ αυτό και ένα από τα βασικά μας μέσα στην εκπαίδευση είναι τα εικονογραφημένα βιβλία. Τα βιβλία ως πηγή απόλαυσης, ως μέσο αισθητικής καλλιέργειας, ως μέσο κοινωνικοποίησης σε αξίες αλλά και ως εργαλείο για την επίτευξη γνωστικών στόχων. Επιλέγουμε κάθε φορά τις ιστορίες αυτές που μιλάνε στα παιδιά που έχουμε δίπλα μας σε αντίθεση με τα προδιαγεγραμμένα σχολικά εγχειρίδια, που δε λαμβάνουν υπόψη τις διαφορετικές ανάγκες και βάζουν φραγμούς στη δημιουργικότητα.

Δουλεύοντας τα τελευταία χρόνια σε πολύγλωσσα περιβάλλοντα προτείνουμε την αξιοποίηση εικόνων και ιστοριών για την κατάκτηση της γλώσσας εμπλέκοντας παράλληλα, σε ένα πλαίσιο διαθεματικό, κι άλλα γνωστικά πεδία. Ως προς τα θέματα που επιλέγουμε να αναπτύξουμε σε τούτο εδώ το μπλογκ είναι αυτά που εφαρμοσμένα σε διαφορετικά πολιτισμικά πλαίσια όλα αυτά τα χρόνια, τόσο στην τυπική όσο και στην μη τυπική εκπαίδευση φάνηκαν να αγγίζουν σε μεγάλο βαθμό τα παιδιά.

Ένα θεματικό σύμπαν στη βάση του οποίου χτίζεται ο κόσμος κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Ιστορίες για την ίδια μας την ύπαρξη σε σχέση με την ύπαρξη άλλων, το σώμα μας, τις αισθήσεις μας. Ιστορίες για αυτά που υπάρχουν γύρω από μας’ το σπίτι, την οικογένεια, την γειτονιά, την κοινωνία. Κινούμαστε στις θεματικές αυτές έχοντας πάντα στην πράξη την ετοιμότητα να αναδιαμορφώνουμε το περιεχόμενο στις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των παιδιών.

Τόσο τα θέματα όσο και το υλικό που εμείς εφαρμόσαμε και προτείνουμε δεν είναι συνταγές προς υλοποίηση αλλά μια πηγή έμπνευσης, ένα ερέθισμα που τελικά μπορεί να αναδιαμορφωθεί εξ ολοκλήρου αν αυτό φέρει η ανάγκη των παιδιών. Δεν διαβάζουμε στα παιδιά τις ιστορίες που θέλουμε χωρίς να λάβουμε υπόψη τις δικές τους ιστορίες. Δεν διαβάζουμε στα παιδιά, αλλά μαζί με αυτά, στοχεύοντας να διαβάζουν σύντομα μόνα τους, τη λέξη και τον κόσμο.

Γι’ αυτό δεν ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό…

Πριν ξεκινήσω μια παρέμβαση παρατηρώ!

Παρατηρώ τα παιδιά και αν είναι έτοιμα να «διαβάσουν» αυτό που νομίζω πως μπορούν. Παρατηρώ αν «διαβάζουν» κάτι άλλο που εγώ δεν είχα δει ως τότε. Μια παρέμβαση της Κατερίνας σε σχολείο του Μονάχου πήγε τέλεια, το είπε στη Δέσποινα, ακολούθησε την ίδια πορεία σε σχολείο της Κρήτης και κατέληξε σε μια μεγάλη αποτυχία! Γιατί όσο ωραίες κι αν είναι οι ιδέες έχω απέναντι μου διαφορετικά πλάσματα, έτοιμα να χτίσουν τη γνώση κι όχι να την λάβουν παθητικά. 

Κάτι ακόμη που δεν ξεχνώ, είναι το σώμα μου να είναι ζωντανό! Χρησιμοποιούμε λεκτικούς (μητρική, ελληνικά, αγγλικά ή άλλη κοινή γλώσσα επικοινωνίας) και μη λεκτικούς τρόπους. Εγώ, η Δέσποινα που ονειρεύομαι να γίνω μπαλαρίνα όταν μεγαλώσω, χρησιμοποιώ την κίνηση όπου μπορώ! Σχήματα που χορεύουν με το σώμα μου, γράμματα που ζωντανεύουν με τα χέρια και τα πόδια μου. Εγώ, η Κατερίνα που αν θέλω μιλάω με τα μάτια χωρίς να ακούγομαι χρησιμοποιώ τις εκφράσεις μου αλλά και εικόνες για κάθε τι που θέλω να πω και δεν έχω τις λέξεις!

Κάπως έτσι βάζουμε σκαλιά, για να ανέβουμε με τα παιδιά λιγάκι πιο ψηλά και να εξερευνήσουμε παρέα. Είναι μεγάλη αυτή η σκάλα, ελάτε να σκαρφαλώσουμε όλες κι όλοι μαζί, έχει πιο πολλή πλάκα.