Παγκόσμια ημέρα ποίησης η σημερινή και μου έφερε στο μυαλό μια μέρα του Σεπτέμβρη της περασμένης σχολικής χρονιάς, όταν η μπουγάδα μιας γειτόνισσας οδήγησε στη δημιουργία κάποιων ποιημάτων και τα ποιήματα αυτά οδήγησαν στη δημιουργία ενός ολόκληρου πρότζεκτ που μας συνόδευσε όλη τη χρονιά. Γιατί κάτι τέτοιο κάνει η ποίηση τελικά. Συγκινεί, συνδέει, συνοδεύει. Γι’…

Έρχεται η ώρα που θα ακούσεις στην τάξη «Με φίλησε χωρίς να το θέλω», «Με ενοχλεί που
με πιάνει εδώ». Δυστυχώς θα γίνει, ευτυχώς θα το ακούσεις, γιατί θα μπορούσε να ντραπεί,
να φοβηθεί, να να να ένα σωρό και να μην σου το πει…

Τον Φλεβάρη «χορέψαμε» γλωσσικά με τα πεμπτάκια με το βιβλίο της
Χριστίνας Αποστολίδη και μας άρεσε τόσο πολύ.

Εμείς τα αγαπάμε τα βιβλία, το έχετε καταλάβει θαρρώ. Υπάρχουν όμως σημεία σε κάποια βιβλία που όχι…κάτι δεν πάει καθόλου καλά μ’ αυτά. Συχνά αυτά τα βιβλία δεν είναι τίποτα τυχαία, αλλά τα επίσημα σχολικά βιβλία που διαβάζονται από χιλιάδες μάτια καθημερινά. Αυτά, πέρα από το γνωστό πρόβλημα τους – πλήξη, μεγάλη πλήξη με το περιεχόμενo τους- κουβαλάνε και ένα σωρό στερεότυπα. Σεξιστικά, ρατσιστικά, πολλά και προβληματικά. Σημεία που χτίζουν το τάχα «κανονικό», το «ωραίο», το «ιδανικό».