Η Βαλίτσα, μια ιστορία για τη διαφορετικότητα και ιδέες αξιοποίησης του βιβλίου

Ένα παράξενο πλάσμα με μια μεγάλη βαλίτσα εμφανίζεται σ’ έναν νέο τόπο. Στη βαλίτσα αυτή κουβαλάει τις αναμνήσεις από τον παλιό του τόπο. Στη συνάντησή του με μια αλεπού, ένα πουλί κι έναν λαγό θα πέσει θύμα της ξενοφοβίας τους, η οποία ξεπερνιέται και τη θέση της παίρνει η αλληλεγγύη.

Ένα μικρό αλληγορικό κείμενο με αφαιρετική εικονογράφηση που διαπραγματεύεται το προσφυγικό μέσα από μια διαδικασία συνάντησης- αμφισβήτησης- ενσυναίσθησης και τελικά κοινωνικής ένταξης. 

Συζητάμε:

• Τι πλάσματα παρατηρούμε στο εξώφυλλο; Μπορούμε να προσδιορίσουμε τι είναι; Μήπως καταλαβαίνουμε από τις εκφράσεις και τη στάση του σώματός τους πώς νιώθουν;
• Πώς να αισθάνεται το πλάσμα που άφησε τον τόπο του; Γιατί πήρε τόσα λίγα πράγματα μαζί; Τι να χρειάζεται στον νέο τόπο;
• Η προκατάληψη και ο ρατσισμός πληγώνουν ακόμη πιο βαθιά αυτούς που είναι ήδη πληγωμένοι. Πως μπορούμε να κάνουμε κάποιο πλάσμα που είναι νέο σε έναν τόπο να νιώσει καλοδεχούμενο;

Εξερευνούμε:

Σε ποια μέρη στον κόσμο άνθρωποι αναγκάζονται να αφήσουν τα σπίτια τους και να μεταναστεύσουν;

Αναζητούμε παρέα όχι μόνο τα μέρη αλλά και τους λόγους που οδηγούν στην προσφυγιά.

Γλώσσα:

Μέσα κι έξω από το πλάσμα!
Μπορούμε να εξασκηθούμε στη γραφή μέσα από μια δραστηριότητα ενσυναίσθησης. Μοιράζουμε το περίγραμμα του πλάσματος. Αρχικά ζητάμε να γράψουν έξω από αυτό όσα πιστεύουν τα υπόλοιπα ζώα πως είναι όταν το πρωτοσυναντούν. Μέσα στο πλάσμα γράφουμε όσα πιστεύουμε πως νιώθει. Συζητάμε αν αλλάζει κάτι στον τρόπο που βλέπουν τα ζώα το πλάσμα στην πορεία της γνωριμίας τους.
Πάτησε εδώ για να εκτυπώσεις το αρχείο!

Η βαλίτσα μου
Ας μπούμε στη θέση του πλάσματος κι ας σκεφτούμε.. Αν έπρεπε να εγκαταλείψουμε τον τόπο μας και το σπίτι μας τι θα παίρναμε μαζί; Αφού τα σχεδιάσουμε μέσα στη βαλίτσα και γράψουμε ποια είναι τα πιο πολύτιμα πράγματα για μας, μπορούμε να τα μοιραστούμε μεταξύ μας. Μοιάζουν οι προτεραιότητές μας; Μήπως κάτι που είναι σημαντικό για μας δεν είναι για τους άλλους; Μήπως κάτι που εμείς δεν χρειαζόμαστε είναι απαραίτητο για τον διπλανό μας;
Το εκτυπώσιμο αρχείο το βρίσκεις εδώ

«Έχω…Ποιος-α έχει;»
Έχω…Το ρήμα επαναλαμβάνεται πολύ συχνά στην ιστορία, ευκαιρία να κάνουμε λίγη εξάσκηση! Προτείνουμε το παιχνίδι «Έχω…Ποιος-α έχει;» το οποίο παίζεται ως εξής:
Μοιράζουμε τις 24 κάρτες στα παιδιά της ομάδας (τις κάρτες μπορείς να τις εκτυπώσεις εδώ) Ξεκινάει το παιδί που έχει στο χέρι την κάρτα με τη βαλίτσα λέγοντας: «Έχω τη βαλίτσα…Ποιος-α έχει το φλιτζάνι;» Ο παίκτης ή η παίκτρια που έχει το φλιτζάνι φωνάζει «Eγώ!» και έπειτα ρωτάει ποιο παιδί έχει το αντικείμενο που απεικονίζεται στην κάρτα του-της. Συνεχίζουμε μέχρι να τελειώσουν όλες οι κάρτες.
Ένα απλό παιχνίδι που όμως απαιτεί συγκέντρωση και ετοιμότητα! Προσοχή: Είναι σημαντικό να μοιραστούν και οι 24 κάρτες ώστε να μπορέσει να τελειώσει η γύρα! Σε περίπτωση που τα μέλη της ομάδας-τάξης είναι λιγότερα μοιράζουμε παραπάνω κάρτες σε κάθε παιδί.

Παίζουμε:

Το κλασσικό παιχνίδι μνήμης «Ετοιμάζω τη βαλίτσα μου και βάζω μέσα…»
Κάθε παιδί επιλέγει ένα αντικείμενο για να βάλει μέσα στη βαλίτσα προσπαθώντας να θυμάται όλα τα πράγματα που έχουν ήδη τοποθετήσει οι συμπαίκτες-συμπαίκτριές του. Αν ξεχάσει κάποιο από τα αντικείμενα που έχουν ήδη ειπωθεί βγαίνει από το παιχνίδι. Νικάει όποιος-α καταφέρει να θυμάται όλο το περιεχόμενο της βαλίτσας!
Ένα παράδειγμα: Ξεκινάει το πρώτο παιδί και λέει: «Ετοιμάζω τη βαλίτσα μου και βάζω μέσα ένα βιβλίο…», συνεχίζει ο επόμενος παίκτης-κτρια : «Ετοιμάζω τη βαλίτσα μου και βάζω μέσα ένα βιβλίο και μία χτένα…» κ.ο.κ. Πόσα αντικείμενα θα καταφέρουμε άραγε να συγκεντρώσουμε μέσα στη βαλίτσα; Ευκαιρία για εξάσκηση της μνήμης και της παρατηρητικότητάς μας και εγγυημένα να  διασκεδάσουμε με τα ίσως παράδοξα αντικείμενα που αποφάσισαν να τοποθετήσουν οι φίλοι και οι φίλες μας μέσα στη βαλίτσα!

Δημιουργούμε:

Σπίτι, Casa, shtepi, 家, Home, الصفحة الرئيسية, Haus
Σε όποια γλώσσα και αν το λέμε το σπίτι σημαίνει ασφάλεια. Ζωγραφίζουμε το δικό μας σπίτι και το αγαπημένο μας σημείο μέσα σε αυτό. Γράφουμε τη λέξη σπίτι σε όλες τις γλώσσες της ομάδας, έτσι που το κάθε παιδί να νιώσει σαν το σπίτι του..

Από τα χαλάσματα…Δημιουργούμε!
Τα ζώα, καχύποπτα με το πλάσμα, σπάνε τη βαλίτσα του και μαζί μ’ αυτήν το φλιτζάνι του. Συνειδητοποιώντας το λάθος τους αποφασίζουν αντί να πετάξουν το σπασμένο φλιτζάνι να το κολλήσουν όσο καλύτερα μπορούν, φτιάχνοντας μάλιστα και το τραπέζι και την καρέκλα που κουβαλούσε το πλάσμα ως ανάμνηση μαζί του.
Στις δυτικές κοινωνίες υπάρχει λίγο πιο έντονα η νοοτροπία «ό,τι έσπασε δεν ξανακολλά». Μήπως όμως δεν είναι η μόνη επιλογή σκέψης; Η συναρμολόγηση της κούπας μας φέρνει στο νου την ιαπωνική τεχνική Κιντσούγκι (κιν=χρυσός και τσούγκι=σύνδεση) που είναι στην ουσία η διαδικασία επιδιόρθωσης των σπασμένων πήλινων και πορσελάνινων αντικειμένων μέσω κόλλησης των κομματιών με χρυσό ή ασήμι.
Έτσι και το φλιτζάνι από τα σπασμένα κομμάτια του δημιουργείται ξανά. Στο ρόλο του χρυσού τώρα οι νέοι φίλοι, που αντάλλαξαν τους φόβους τους με την αγκαλιά.

Φανταστικότητα:

Εσύ θυμάσαι κάτι που αγαπούσες πολύ και χάλασε; Ένα βιβλίο; Ένα ρούχο; Μήπως μια φιλία;

Μήπως αντί να το «πετάξεις» να σκεφτείς πώς θα μπορούσες να το δημιουργήσεις εκ νέου; Θα μπορούσες να φτιάξεις κάτι με το ύφασμα του ρούχου που χάλασε; Τι θα έλεγες για ένα κολάζ με σελίδες του βιβλίου σου που σκίστηκε; Μήπως να σκεφτείς γιατί μάλωσες με τον φίλο ή τη φίλη σου και να βρείτε μια λύση;

Μην ξεχνάς την τεχνική κιντσούγκι! Οι ρωγμές δημιουργούνται για να τις ενώνουμε με χρυσό και να γίνονται ακόμη πιο δυνατές. 

Κιντσούγκι, λοιπόν, για να φτιάξουμε τον νέο κόσμο από τα θραύσματα του παλιού!